Het verhaal is een autobiografische roman van de schrijver
zelf. Eduard Douwes Dekker werd op 18-jarige leeftijd door zijn vader
meegenomen naar het huidige Indonesië. Hij vervult daar verschillende taken bij
het gouvernement. Hij ziet daar voor het eerst de afpersingen van de inheemse
bevolking. Hij schrikt hiervan en wil er een strijd tegen gaan voeren. Later is
hij een boek gaan schrijven hierover: de Max Havelaar. Het verhaal is een
raamvertelling, dus het zijn verschillende verhalen in en naast elkaar.
In juni 2002 werd Max Havelaar zelfs door de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde uitgeroepen tot het belangrijkste Nederlandstalig letterkundige werk aller tijden.
Het boek is representatief voor de Romantiek, omdat het een hoop kenmerken van die stroming bezit. Allereerst heeft Sjaalmans (= Multatuli = Max Havelaar) onvrede met het hier-en-nu. Zodra hij de vele wantoestanden zag onder verantwoordelijkheid van het Nederlandse koloniale bewind, ‘ontwaakte zijn ziel’ zoals hij zelf zei.
Ook speelt de fantasie een rol, want het verhaal van Saidjah en Adinda verzint hij. Hierbij speelt het gevoel ook een rol, want er wordt een buffel van hen ingepikt door de Nederlanders. Die dieren waren in dat gebied erg belangrijk, want die zorgden ervoor dat je je werk goed kon doen. Je leeft dan erg met ze mee en je kan je niet voorstellen dat iemand zoiets zou kunnen doen. Dat was ook de bedoeling van Multatuli: aandacht vragen voor de slechte omstandigheden van de inheemse bevolking.
Een ander kenmerk van de Romantiek is de natuur. Eduard Douwes Dekker beschrijft in zijn boek ook hoe de natuur eruit ziet. Je kan, terwijl je het boek leest, een hele indruk krijgen van hoe het er daar uitziet. Je ziet in gedachte dan de inheemse bevolking werken in de modderige watertjes.
In het boek zie je ook het non-conformisme naar voren komen. De schrijver zet zich af tegen het gewone leven. Hij kiest voor opstandigheid. Hij is het niet eens met de manier van omgang door de Nederlandse en inlandse hoofden met de inheemse (hardwerkende) bevolking.
Max Havelaar behoort dus absoluut tot de Romantiek, omdat de schrijver zich afzet tegen het hier-en-nu, de natuur wordt uitgebreid beschreven, het gevoel speelt een bepaalde rol (met name bij het stuk van Saidjah en Adinda) en tot slot komt ook het non-conformisme naar voren in het boek.
In juni 2002 werd Max Havelaar zelfs door de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde uitgeroepen tot het belangrijkste Nederlandstalig letterkundige werk aller tijden.
Het boek is representatief voor de Romantiek, omdat het een hoop kenmerken van die stroming bezit. Allereerst heeft Sjaalmans (= Multatuli = Max Havelaar) onvrede met het hier-en-nu. Zodra hij de vele wantoestanden zag onder verantwoordelijkheid van het Nederlandse koloniale bewind, ‘ontwaakte zijn ziel’ zoals hij zelf zei.
Ook speelt de fantasie een rol, want het verhaal van Saidjah en Adinda verzint hij. Hierbij speelt het gevoel ook een rol, want er wordt een buffel van hen ingepikt door de Nederlanders. Die dieren waren in dat gebied erg belangrijk, want die zorgden ervoor dat je je werk goed kon doen. Je leeft dan erg met ze mee en je kan je niet voorstellen dat iemand zoiets zou kunnen doen. Dat was ook de bedoeling van Multatuli: aandacht vragen voor de slechte omstandigheden van de inheemse bevolking.
Een ander kenmerk van de Romantiek is de natuur. Eduard Douwes Dekker beschrijft in zijn boek ook hoe de natuur eruit ziet. Je kan, terwijl je het boek leest, een hele indruk krijgen van hoe het er daar uitziet. Je ziet in gedachte dan de inheemse bevolking werken in de modderige watertjes.
In het boek zie je ook het non-conformisme naar voren komen. De schrijver zet zich af tegen het gewone leven. Hij kiest voor opstandigheid. Hij is het niet eens met de manier van omgang door de Nederlandse en inlandse hoofden met de inheemse (hardwerkende) bevolking.
Max Havelaar behoort dus absoluut tot de Romantiek, omdat de schrijver zich afzet tegen het hier-en-nu, de natuur wordt uitgebreid beschreven, het gevoel speelt een bepaalde rol (met name bij het stuk van Saidjah en Adinda) en tot slot komt ook het non-conformisme naar voren in het boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten